რაღაცნაირი ბლოგი...

სევდიანი ამინდია.. გარეთ წვიმს.. ფანჯარასთან შემოვმჯდარვარ და ჩემს აუტანელ ცხოვრებაზე ვფიქრობ.. სევდიან წარსულზე..წვიმის სუნი, სინესტე, წვიმის ხმა, მარტოობა.. მბურძგლავს.. ღმერთის წინაშე ჩადენილ ცოდვებს ვიხსენებ და ვნანობ, რომ საერთოდ დავიბადე.. ამდენი წელი ყველას ზურგზე ტვირთად ვეწექი და.. რად გამაჩინა მშობელმა დედამ? უნდოდა ყოლოდა  ჭკვიანი, კეთილი და სუფთა სულის მქონე შვილი, მაგრამ ყველაფერი სხვაგვარად, უკუღმა გამოვიდა.. ყველამ ზურგი მაქცია და..და აი ვზივარ ახლა მარტოდ მარტო სინესტესთან, სიმყრალესთან, წვიმასთან და სევდასთან.. ჩვენ, ხუთივეს რაღაც გვაკავშირებს.. რაღაცით ვგავართ ერთმანეთს.. თუნდაც იმით რომ არავის არ ვუყვარვართ… ზიზღით აღსავსე თვალებით შემოგვხედავენ და ღმერთმა იცის რას ფიქრობენ.. ვგავართ იმით, რომ არავინ არ იცის ჩვენი გულისტკივილის შესახებ.. თუ რას ვგრძნობთ.. რას განვიცდით.. მათ ხომ მხოლოდ საკუთარი თავი აინტერესებთ.. სულ ფეხზე კიდიათ სხვების მდგომარეობა, განცდა, გრძნობა, გულისტკივილი და კიდევ მრავალი და მრავალი.. რა ნელა, რა საზიზღრად მიიწევს დრო , როგორი აუტანელია.. ის

მე ადამიანები მძულს. დედამ მითხრა გძულდესო და მძულს.ადამიანები კარგები არ არიან. ისინი არაფერს აფასებენ. როცა დედას მე და ჩემი სამი და-ძმა გავუჩნდით , წამოვიზარდეთ, ჭამა დავიწყეთ და ბანცალით სიარულიც შევძელით, დედას პატრონმა რაღაც მუყაოს ყუთში ჩაგვსვა და დედასთან ერთად სანაგვე ყუთთან დაგვტოვა. ამის მერე დედამ ჩვენთვის ახალი სახლის ძებნა დაიწყო. ხშირად ვიცვლიდით საცხოვრებელს, ხან სანაგვეზე ვცხოვრობდით, ხან ბუჩქის ძირას. დედა ყოველთვის ფუმფულა იყო, მაგრამ იმ სახლიდან წამოსვლის შემდეგ, საცხოვრებელი ადგილის ხშირი ცვლის და ქუჩა-ქუჩა ბოდიალის, ჩვენთვის საჭმლის მოძიების მცდელობის გამო გახდა. განსაკუთრებით მას შემდეგ რაც რძე საბოლოოდ გაუშრა და ჩვენი კვება სხვა საჭმლით დაიწყო.დედა ამბობდა რომ გაგვიმართლა. როდესაც დედა ჩვენხელა იყო, ბებიაჩვენის პატრონმა დედა და თავისი და-ძმა პარკში ჩააწყო და ნაგვის ყუთში ჩაყარა. მაშინ მოუკვდა დედას ერთი ძმა, იმ ცელოფანში სუნთქვა ვერ შეძლო და გაიგუდა. ვიღაც მენაგვეს რომ არ გაეთავისუფლებინა, დედა და დანარჩენებიც დაიხოცებოდნენ.„გაგვიმართლა, რომ ისეთი უგულო პატრონ